En toen was het zover: de laatste dag met de jongens van Amai :(

De afgelopen vijf weken waren ontzettend gaaf en bijzonder. Maar vandaag was het helaas zover mijn laatste dag. De afgelopen dagen vroegen de jongens al aan me of ik niet langer kon blijven ipv reizen :( Helaas had ik alles al voordat ik begon met het vrijwilligerswerk geboekt.

De dag begon net als alle andere dagen, alleen geen Engelse lessen. Op mijn laatste dag wilde ik gewoon met ze chillen en op vrijdag voetballen we altijd. Ik gaf ze gelijk mijn Iphone en PlayBook zodat ze spelletjes konden spelen. Daarna gingen we voetballen. Iedereen ging dit keer mee.

Na het voetballen ben ik met mijn maatjes Wellingthon en Douglas naar Bompreco gegaan om wat foto's te laten afdrukken die we gemaakt hadden met mijn digitale camera. Als herinnering :)

Toen we terug kwamen merkte ik dat de directeur met iets bezig was, we mochten de eetzaal niet in. Enige tijd lager werd iedereen de eetzaal ingeroepen. Iedereen naam plaats aan de lange tafel en ik moest aan het hoofd van de tafel zitten. De directeur had een afscbeidsreceptie voor mij geregeld. Toen hij begon met zijn dankwoord kreeg ik al direct een brok in mijn keel. Mijn maatje Wellingthon die tegenover me zat begon al te huilen. Andere jongens ook en ik probeerde ze niet aan te kijken. Ik probeerde om sterk te zijn. Nadat de directeur klaar was met zijn dankwoord vroeg hij aan de jongens of ze iets wilde zeggen tegen me. Jonata begon en ik probeerde nog steeds sterk te zijn, maar de brok in mijn keel werd steeds groter. Wellingthon was overstuur en kon niets zeggen. Daarna volgde mijn maatje Douglas, maar ook hij kon maar twee zinnen zeggen en moest toen ook huilen. Ook mijn kleine vriend Daniel was overstuur :( En toen kon ik niet meer sterk zijn. Het was te mooi en bijzonder hoe de jongens me bedankte. Ik wilde er een feestje van maken, maar het was even heftig. Nadat iedereen aan het woord was geweest gingen we met zijn allen bidden. Ook nu werd ik weer uitgebreid bedankt.Na het bidden konden we bijkomen met taart en frisdrank. Daarna was het tijd voor het avondeten. Maar ik kreeg niets binnen. Mijn maatje Wellingthon kwam naast me zitten en hij moest weer huilen :( Ik probeerde om hem weer wat op te vrolijken.

Een van de leiders van het opvanghuis Joelson kwam even later naar me toe en zei dat hij wat voor me had. Ik had de laatste weken veel met hem gesproken en hij had me uitgenodigd om mee te gaan naar de kerk. Hij gaf me zijn eigen bijbel kado. Geloof betekent ontzettend veel voor hem. En dat hij nu zijn eigen bijbel aan mij gaf, dat kon ik niet weigeren. Erg bijzonder. De directeur gaf me ook nog wat spullen als aandenken :)

Ik kan niet uitleggen hoe ontzettend gaaf en bijzonder de afgelopen weken met de jongens waren. Ik was de eerste vrijwilliger die elke dag naar de jongens ging. Ik vind het bijzonder hoe snel ik een band heb opgebouwd met de jongens. In het begin sprak ik amper Portugees. Maar omdat ik elke dag met ze doorbracht leerde ik ze allemaal goed kennen en zij mij. De laatste weken noemde ze me ook Tio. Dat betekent oom in het Portugees en is een teken van respect. Erg grappig als ze allemaal tegelijk Tio riepen als ze wat wilde weten. Tijdens het voetballen noemde ze me Holandes haha.

Nadat wel nog een paar uurtjes gevoetbald hebben op het strand was het dan zover en moest ik afscheid nemen. Douglas kwam nog naar me toe en zei Tio, maandag zal echt raar zijn als je er om 14:00 uur niet bent :( Ja, ook voor mij zal het raar zijn. Mijn kleine vriend Daniel vroeg weer aan me Tio ga je zondag alsjeblieft weer mee naar het strand :( Ik ga ze missen mijn maatjes. Maar ik zie ze in augustus nog een paar dagen voordat ik naar Nederland vlieg :)

Over 5 uurtjes wordt ik opgehaald door een taxi en zal ik beginnen aan een nieuw avontuur: reizen. Moet maar is gaan beginnen met het inpakken van mijn backpack. De eerste nacht in Brasilia heb ik een hotel geboekt. Denk wel dat ik een dagje nodig heb om bij te komen :)