Ik vind het lastig hoe om te gaan met de armoede die ik hier zie. Er leven hier veel mensen op straat. Ze hebben werkelijk waar niets en proberen op straat wat geld te verdienen. Dit doen ze door kunstjes te doen, auto ruiten te wassen of te bedelen. Heb al meerdere keren een briefje in me handen gedrukt gekregen waar een verhaaltje op staat of je ze een paar reais wilt geven. Als je op het strand ligt komt er om de paar minuten iemand langs die vraagt of je iets wil kopen. Ze verkopen vaak allemaal het zelfde zoals: eten, sieraden, kleding etc.

Er leven ook veel kinderen op straat. Vaak staan ze bij de supermarkt of drogisterij te bedelen voor geld. Er is een soort van kinder speelplaats waar ik elke dag langskom als ik naar de taalschool ga. Hier hangen veel dakloze jongeren rond. Er staat ook een soort van speelhuis waar een gezin woont. Voor hen is dit hun huis.

Ik kan niet bij iedereen iets kopen of ze allemaal geld geven. Maar mijn maag draait om iedere keer als ik nee zeg. Uit een soort van schuldgevoel geef ik de eerstvolgende dan toch wat geld. Voor mij is het niets 1 of 2 reais, maar voor hun is het veel.

Het probleem is echter dat de meeste daklozen verslaafd zijn. Dit geldt ook voor de kinderen. Je weet gewoon dat als je ze geld geeft ze er drugs van gaan kopen. Dit is de reden voor mij om nee te zeggen, maar blijft toch lastig om dat ook te doen.

De verschillen tussen arm en rijk zijn hier ook zo groot. Hier in Ponte Verde (wijk in maceio) staan toch wel de duurdere appartementen en hotels. Dit is ook wel logisch want het ligt aan de zee. Maar naast deze super mooie appartementen en hotels staan gebouwen die op instorten staan en/of het terrein zit eruit als een bouwval. Alle appartementen en hotels zijn omringd met hoge hekken en er zit 24 uur per dag een bewaker bij de ingang. Zo ook bij het appartement waarin ik verblijf.

Iedereen hoort, leest en ziet weleens armoede in andere landen. Ik ook en vaak denk ik er dan even over na, maar ben het na een 'paar' minuten alweer vergeten. Maar nu ik er hier zelf constant mee geconfronteerd wordt, merk ik dat ik het lastig vindt om ermee om te gaan.

Ik weet ook wel dat dit de keiharde waarheid is en er niet snel iets zal veranderen. Maar ik kan hier niet verblijven en het negeren. Ik wil voordat ik maceio verlaat naar de supermarkt gaan en voedsel kopen die ik kan uitdelen aan de dakloze jongeren die ik elke dag zie op de speelplaats. Alle kleine beetjes helpen.....

Ik deel dit verhaal met jullie niet om te vertellen dat hier armoede is, dat weet iedereen wel, maar omdat ik het even kwijt moest.